Extra informatie over de kleuterbouw

We zijn met de bus door buurten gereden die eigenlijk alleen van ons vertrouwde Slotervaart verschillen door de kleur van de huizen. Rood zoals alles hier. De omgeving van de school is echter meer een verzameling kleine vrijstaande huisjes, willekeurig in het landschap neergegooid, een paar winkels en wat werkplaatsen. De school zelf bestaat uit een rechthoek van lokalen rond een gezellig binnenplein. Dit is een school voor twaalfhonderd leerlingen, wordt gezegd, kan dat in deze knusse ranch?
Later zal blijken dat de leerlingen hier in twee groepen komen opdraven. De ochtendgroep, tot één uur, daarna afgelost door de middaggroep. Een groot deel van ons bezoek speelt zich af op het binnenplein, op ons verzoek.
De juffen Annette, Ans, Diane, Yvonne, Annelies en Robbert storten zich natuurlijk op de kleuters. De directeur van de school noemt dit een experiment. Men kent hier nog de indeling zoals dat bij ons vroeger was. Klas één is wat bij ons nu groep drie heet.
Wat schuchter schuiven wij binnen in een lokaal waar drie-en-veertig kleuters aan vijf achthoekige of ronde tafels zitten. Op de wanden is het Arabische en het latijnse alfabet geschilderd en cijfers van een tot tien. In een hoek op een klein tafeltje een paar boekjes met plaatjes, meer een soort tijdschriften zoals bij ons de Bobo of Doremi. Geplastificeerd. Dit is vaker gebruikt. Op het bord staan tekeningen van fruit en groente. Dit is al het materiaal waar juf Nohya-Shaima over beschikt. Ieder van ons hurkt neer of zit aan bij een tafeltje met kinderen. We vragen de juf of ze gewoon door wil gaan met haar les. Misschien wat confronterend voor haar, maar een overval door vijf Amsterdamse leerkrachten is ook niet alles. De juf doet haar les in het Arabisch, doorspekt met veel Frans. Zij vraagt naar de betekenis van fruit, partjes fruit, wijst op de tekeningen op het bord en in de boekjes. Kinderen benoemen het fruit in het Arabisch en Frans. De juf schrijft beginletters in het Arabisch, waarbij wij vol bewondering toekijken hoe prachtig zij op het bord schrijft, maar even zo rap een ei dat door een kind wordt binnengebracht en daarnaast een kuikentje op het bord tovert. Dat ei werd binnengebracht door een ouder kind, dat net pauze heeft. Ook drie andere kinderen komen even binnen om de juf te omhelzen. Ik denk haar dochters, kreeg geen afdoend antwoord op mijn vraag daarnaar, misschien is mijn Frans toch slechter dan ik dacht, of is zo’n vraag niet op zijn plaats? Een lieve juf, maar ze blijft letterlijk afstandelijk. Ze staat midden in de klas en alleen de zeven slimsten krijgen de kans om haar vragen te beantwoorden. Eigenlijk zijn het geen vragen die ze stelt. Dat slimme [of zou ik moeten zeggen mondige] zevental vult het verhaal van de juf ongevraagd aan. Niks beurten geven, wie het hardst schreeuwt wordt gehoord. Het is zo rustig in de klas doordat 36 kinderen zwijgen. De juf doorbreekt die stilte af en toe om begrippen met een versje waaraan allen mee moeten doen te herhalen. En ook daarin eist de juf niet eens dat allen actief meedoen. Naast mij hangt een klein jongentje over de tafel heen. Zijn rugzakje nog op zijn rug en niet zoals bij de andere kinderen aan de leuning van hun stoeltje. Zijn arm ligt over tafel, in zijn halfgeopende hand een stuiter. Ik had al gefluisterd of hij moe was. Halverwege ons verblijf blijkt hij rustig te liggen slapen.
Wij vragen de juf of wij iets aan de kinderen mogen laten zien. We willen ze hoofd-schouders-knie-en-teen aanleren [in het Nederlands]. Geen probleem. Wel een probleem dat de kinderen helemaal niet gewend zijn naast hun tafeltjes te gaan staan en iets fysieks te doen. De juf vertelt me dat er ook helemaal geen plek is om de kinderen te laten bewegen, geen gym of speelzaal. Onduidelijk of ze buiten wel eens iets met ze doet.
Kleuters komen al heel snel los en hebben ons spelletje gauw onder de knie. Daarna brengen we de juf verder in verwarring door ballonnen uit te delen. Ideetje van Yvonne. Opblazen lukte de meeste kleuters niet. We hebben ons rot geblazen. De kinderen vonden het prachtig. Spelletje opgooien en zien hoeveel keer je in je handen kunt klappen voor je de ballon weer opvangt. Daarna wilden alle kinderen een gezichtje door Yvonne getekend op hun ballon. Het werd echt feest. Oudere kinderen kwamen door de openstaande ramen en de deur kijken. We hebben de juf hartelijk bedankt voor dit feestje en achtergelaten met een onordelijke bende. Wij zouden nog wat andere klassen bekijken en daarna een lunch aangeboden krijgen. Tot onze spijt was onze kleuterjuf daar niet meer bij aanwezig. Haar taak voor die dag zat er op.