Bezoek aan Ourika en de medina van Marrakech

Marrakech
Zondag 24 februari 2008

Bezoek van onze tante en oom uit Marokko! Wat een verrassing. Marga van de adminstratie en haar man Pyta, staan plotseling voor het hotel. Hartelijk verwelkomd door het hele team dat net klaar stond voor de dagelijkse briefing.Die hier in Marokko gewoon door gaat. Beetje later dan i n Amsterdam gelukkig. Besproken is meteen wie er verantwoordelijk zijn voor deze blog. Hoewel we redelijk geslapen hebben en echt niet slecht gedineerd, zijn we blij dat we vanmiddag zullen verhuizen naar het hotel dat oorspronkelijk voor ons bedoeld was.
Meteen met zijn allen in de rij voor de pin-automaat. We gaan vanmorgen op bezoek in Ourika een klein dorpje bezuiden Marrakech en vanmiddag zullen we de medina in Marrakech bezoeken, daar zullen we ongetwijfeld wel wat uit gaan geven.
De omgeving van Marrakech is rood. Rode aarde waar niet alleen huizen, maar ook heel veel aardewerk van word gemaakt. Zondag is blijkbaar ook in Marokko voetbaldag. Overal wordt op kleine droge kale veldjes gevoetbald. Vrije tijd voor mannen en jongens. Waar zijn de meisjes. Waar zijn de vrouwen? Hier en daar een die de was doet in een riviertje. Met de hand. Daar zien we toch ook wat meisjes. Hard mee werkend. Andere vrouwen snijden voer voor dieren,magere koeien en schapen her en der verspreid door het steeds steiler oplopende landschap, waarin opvallend veel onafgebouwde huizen. Nauwelijks twee muren of de was wappert al aan een lijntje, de rest wordt afgedekt mer plastic.
Aangekomen in Ourika worden we dadelijk belaagd door de kettingverkopers, kristallen, kruiden. Jonge kinderen, oudere vrouwen zo opdringerig en vasthoudend, na eindeloze afwijzingen aan blijven dringen om ons dingen aan te smeren waar we echt niet om gevraagd hebben. Deze mensen zien ons echt als wandelende geldbuidels, wat geen van ons echt waardeert. Schaamte en zelfs licht opkomende irritatie
We lopen een eind terug, de bus hobbelt achter ons aan. Onderweg treffen we een klein bedrijfje waar vrouwen argane-olie uit de noten halen. Deze olie kent een cosmetisch en culinaire toepassing. De antirimpelcreme op basis van argane-olie vond gretig aftrek onder het team. De bus reed ons voorbij en stopte op een plaats waar wij de rivier over moesten steken om aan de overzijde te gaan lunchen. Die oversteek was niet echt zonder gevaar. Een brug bestaande uit twee forse berkebomen waarover gespleten berketakken. Veilig aan de overkant een open keuken waarin potten tajine staan te pruttelen. Twee tafeltjes met een paar stoelen zijn niet toereikend voor ons hele team. Dus worden er bij de buren [aan de andere kant van de rivier] wat extra stoelen, tafels en brood geregeld. Het weer is ondertussen uitstekend geworden en we hebben moeite weer op te stappen.
Onderweg zitten overal families buiten te eten op kleedjes.
Terug in Marrakech moesten we eerst verhuizen naar ons oorspronkelijke hotel. Een hoop gedoe met onze schoenen, die in en weer uit de bus en bij vergissing weer in en uit de bus moeten. Even bijkomen rond het zwembad en weer hebben we moeite op te staan om naar de medina te vertrekken. Wandelend gaan we naar het oude centrum waar we op het grote plein [waar we gisteravond al even kennis mee hebben gemaakt] weer helemaal ondergedompeld worden in wat sommigen van ons de middeleeuwen zouden noemen. Waanzinnig druk. Slangenbezweerders, gedresseerde valken, kale aapjes aan een ketting, schonkige paarden.
Zangers die tegelijk profeet en wonderdokter zijn. Maar ook stapels gedroogde vruchten. Noten en verse citrusvruchten. Minstens zo opdringerig als ’s ochtends in Ourika probeert men de waar op te dringen. Tot onze opluchting blijken de eigenaren van de mini-winkeltjes in de kasbah pas aan te dringen als je zelf belangstelling toont. Dan word je ook met veel omhaal en veel muntthee geheel ingepakt. De collega’s blijven sterk en laten zich relatief weinig verleiden. Er is zo veel moois.
’s Avonds op weg naar Chez Ali waar we zullen gaan eten. Dat blijkt niet zomaar een restaurant buiten de stad. Maar een stad op zich. Hier heeft Ali een imperium neergezet [dat volgens welingelichte kringen al aan het afbrokkelen is, nu Ali is overleden en zijn kinderen de zaak hebben overgenomen]. Het streven van Ali was diversiteit van de Marokaanse muziek cultuur te behouden, die aan zoveel mogelijk mensen te laten zien en zangers en muzikanten nog wat te laten verdienen.
Voor het imperium van Ali staan de woeste bereden krijgers ons al op te wachten. Langs een haag van zang- en muziekgroepen worden we naar een eetkamer [in de vorm van een bedoeientent] geleid waar we uitstekend eten, weer door de dansende en musicerende groepen bezocht worden en tenslotte een hele show met woeste krijgers, een danseres op een rijdend podium en tenslotte onze eigen prinses Andrea wuivend op een kameel temidden van acrobaten te paard.